Fakoemulsyfikacja jako ratunek w walce z zaćmą u psa
Wzrok jest bardzo ważnym zmysłem w życiu każdego psa, dlatego nie wolno lekceważyć profilaktyki badań gałki ocznej podczas wizyty weterynaryjnej. Psy mogą zapaść na choroby narządu wzroku, które, nieleczone, mogą skończyć się ślepotą. Współczesna medycyna weterynaryjna jest coraz bardziej zaawansowana w leczeniu zaćmy u psa. Wykorzystuje w tym celu zabieg fakoemulsyfikacji, który wykonywany jest w naszej klinice weterynaryjnej.
Czym jest zaćma u psa?
Zaćma to choroba soczewki oka, nazywana również kataraktą. Zaćma w początkowych etapach jest trudna do zdiagnozowania, ale później można zaobserwować wyraźne zmętnienie soczewki, które utrudnia widzenie. Zaćma to choroba, która dotyka zarówno ludzi, jak i zwierzęta. Zaćma u psa może wystąpić w każdym wieku, dlatego należy obserwować oczy i zachowanie psa, aby wcześnie wykryć to schorzenie. Zaćma u psa znacznie upośledza jego zmysł wzroku, co przekłada się na jego poczucie bezpieczeństwa oraz jakość życia. W zależności od stopnia choroby, zmiany na oku mogą pogorszyć widzenie lub przyczynić się do całkowitej utraty wzroku psa. Mętne fragmenty soczewki nie przepuszczają promieni świetlnych, które powinny dochodzić do siatkówki oka, a to wpływa na złe widzenie zwierzęcia. Na szczęście leczenie zaćmy jest możliwe, dzięki zabiegowi fakoemulsyfikacji.
Jak rozpoznać zaćmę u psa?
Objawy zaćmy u psa nie są łatwe do rozpoznania, szczególnie na początkowym etapie choroby. Warto obserwować swojego psa pod względem zmian behawioralnych, ponieważ mogą one wiązać się z wystąpieniem objawów zaćmy. Do weterynarza należy zgłosić się natychmiastowo, po zauważeniu zmian w wyglądzie wnętrza oka. Szybka reakcja pozwala na wczesną diagnozę i bardziej pomyślne rokowanie. Do objawów zaćmy można zaliczyć zmętnienie soczewki, zmiany w odblasku z siatkówki, "mleczna" czy "zamglona" soczewka. Jednak oznaki te pojawiają się późno, a właścicieli psa o zaćmie informuje lekarz weterynarii podczas profilaktycznego badania okulistycznego zwierzęcia. Zaćma w zaawansowany stadium może wpływać na zmianę zachowania psa. Inne zachowania psa powinny być sygnałem ostrzegawczym dla właścicieli, że dzieje się coś niepokojącego. Występuje szereg oznak w behawioryzmie psa, które mogą wskazywać na rozwijanie się zaćmy.
Kiedy zauważysz, że twój pies nie jest w stanie złapać, rzucanej mu zabawki lub ostrożnie porusza się na spacerze w nowym miejscu, może to oznaczać jego problemy ze wzrokiem. Pies z zaćmą może być apatyczny, mniej chętny do zabawy, bardziej ostrożny czy lękliwy.
Upośledzenie narządu wzroku powoduje również trudności w poruszaniu się psa oraz orientacji w terenie, potykanie się o przeszkody i problemy z ich omijaniem czy zmniejszenie aktywności po zmroku lub pocieranie łapami oczu. Każda niepokojąca zmiana w wyglądzie oczu czy zachowaniu psa, powinna być skonsultowana z weterynarzem, który podejmie odpowiednią diagnostykę i leczenie.
Rodzaje zaćmy u psa
Nie każda zaćma u psa jest postępująca i wymaga bezzwłocznego wykonania fakoemulsyfikacji. Czasem zmiany są punktowe, peryferyjne. Nie wypływa to na pogorszenie się widzenia, lecz w niektórych przypadkach, u niektórych ras może prowadzić do bolesnych powikłań jak np. jaskra. Drobne zmiany o charakterze zaćmy nie są poddawane operacji, lecz stałej obserwacji i diagnostyce okulistycznej u weterynarza.
Zaćma u psa może zostać zdiagnozowana u psa w każdym wieku, dlatego trzeba pamiętać o badaniach okulistycznych od najmłodszych lat. Częstym typem zaćmy u psa jest katarakta wrodzona. Rozpoznawana jest u młodych psów, lecz nie zawsze jest to zaćma dziedziczna. Obecnie zaćmę wrodzoną u psa można leczyć metodą fakoemulsyfikacji w wielu gabinetach weterynaryjnych.
Kolejnym rodzajem zaćmy u psa jest zaćma starcza. Pojawia się ona u dorosłych psów około 7-8 roku życia zwierzęcia. Odpowiednia wiedza i doświadczenie w wykonywaniu weterynaryjnych badań okulistycznych pozwala lekarzom na odróżnienie zaćmy starczej psa od innej zmiany soczewki – nukleosklerozy (fizjologicznego stwardnienia jądra soczewki), która nie wpływa na widzenie psa i w większości przypadków nie wymaga leczenia operacyjnego. Zaćma u psa może pojawić się w różnych częściach soczewki, takich jak jądro, kora czy torebka. Ze względu na stopień zaawansowania zmian w soczewce wyróżnia się zaćmę: początkową, niedojrzałą, dojrzałą i przejrzałą. Wcześnie wykryte schorzenie umożliwia krótszy proces rekonwalescencji i lepsze rokowanie w dłuższej perspektywie.
Psy, u których zdiagnozowano cukrzycę mają obniżoną odporność i są narażone na wszelkiego rodzaju infekcje. Często w krótkim czasie od rozpoznania cukrzycy u psa, występuje zaćma cukrzycowa, która może prowadzić do utraty widzenia. Szybki rozwój zaćmy u psa z cukrzycą może doprowadzić do pęknięcia torebki soczewki. Przerwanie ciągłości torebki, skutkuje wydostaniem się białek soczewki, powodując soczewkopochodne zapalenie błony naczyniowej czy wtórnie jaskrę. Psy z cukrzycą i zaćmą cukrzycową wymagają stałej opieki weterynaryjnej.
Do zaćmy u psa może dojść również w wyniku urazu, którego doświadczył nasz pupil. Wówczas ten rodzaj nazywa się zaćmą pourazową i wymaga szybkiej konsultacji okulistycznej oraz potencjalnego usunięcia zmienionej soczewki.
Fakoemulsyfikacja – metoda leczenia zaćmy u psa
Zaćma u psa może być jedyną chorobą oka, lecz mogą jej towarzyszyć także inne zaburzenia okulistyczne. W leczeniu zaćmy każdego rodzaju i stopnia zaawansowania zmian najważniejsze jest prawidłowe postawienie diagnozy. W przypadku zaobserwowania pogorszenia się zmysłu wzroku u psa lub zmian w jego zachowaniu, należy skonsultować się z weterynarzem, który podda zwierzę odpowiednim badaniom okulistycznym. Nie zawsze niepokojące objawy muszą wskazywać na zaćmę u psa, choć jest ona bardzo częstym schorzeniem. Leczenie zaćmy u psa polega wyłącznie wykonaniu zabiegu chirurgicznego, dlatego warto skorzystać z pomocy wykwalifikowanych i doświadczonych lekarzy weterynarii.
Popularną i skuteczną metodą leczenia zaćmy u psa jest fakoemulsyfikacja. Przed wykonaniem fakoemulsyfikacji należy zakwalifikować pacjenta do zabiegu poprzez badanie okulistyczne i badanie ERG, aby ustalić rokowanie i zasadność zabiegu. Fakoemulsyfikacja polega na rozbiciu mas soczewkowych przy pomocy ultradzwięków oraz ich aspiracji przez niewielki (<3mm) otwór w rogówce. Torebka soczewki po usunięcia zmian zaćmowych jest przygotowana do wszczepienia nowej, syntetycznej soczewki. Implantowana soczewka jest specjalnie zaprojektowana dla psiego oka - bezpieczny materiał i odpowiednia zdolność skupiająca soczewki +41D. Zabieg fakoemulsyfikacji u psa przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym, dzięki czemu pupil nie czuje żadnego bólu. Zwierzę po operacji może opuścić gabinet weterynaryjny w tym samym dniu. Pies wychodzi w specjalnym kołnierzu, który zabezpiecza oczy przed kontaktem z łapami. Właściciele zobowiązani są podawać psu po fakoemulsyfikacji zaćmy przepisane przez weterynarza lekarstwa oraz stawiać się na wizytach kontrolnych.
Powikłania po fakoemulsyfikacji zaćmy u psa
Kady zabieg medyczny czy weterynaryjny może wywoływać działania niepożądane. W przypadku trudnej operacji fakoemulsyfikacji zaćmy u psa i wszczepieniu sztucznej soczewki również mogą wystąpić komplikacje. Pomimo bezbłędnie wykonanego zabiegu fakoemulsyfikacji, prawidłowej farmakoterapii, z uwagi na różnice w funkcjonowaniu psiego i ludzkiego oka istnieje ryzyko wystąpienia powikłań m.in.: obrzęk śródbłonka rogówki, owrzodzenia rogówki, jaskra/POH, zapalenie błony naczyniowej, PCO, odwarstwienia siatkówki. W przypadku bardzo zaawansowanej zaćmy i współistniejących powikłań, może zajść ryzyko dożywotniego leczenie farmakologicznego.
Rzadkim, ale możliwym powikłaniem jest zwyrodnienie siatkówki czy konieczność usunięcia gałki ocznej. Warto kontrolować wszystkie obserwowane u psa objawy, aby szybko wykryć przyczynę choroby i uniknąć takiej sytuacji.
Fakoemulsyfikacja zaćmy u psa – szanse wyleczenia
Operacja chirurgiczna zaćmy u psa na ogół przynosi bardzo dobre efekty. Trafna diagnoza i fachowe przeprowadzenie fakoemulsyfikacji oraz brak jakichkolwiek chorób towarzyszących psa, pozwala wyleczyć zaćmę całkowicie. Pies uzyskuje pełną zdolność widzenia i wraca do codziennej aktywności. Zdarza się, że psy z nowym implantem soczewki widzą lepiej, niż przed wystąpieniem oznak chorobowych. Największe szanse na powrót do pełni sił mają psy, u których wykryto zaćmę w fazie niedojrzałej. Natomiast zwierzęta z zaawansowanym stopnie zaćmy szanse na odzyskanie wzroku słabną.
Cena fakoemulsyfikacji zaćmy u psa
Fakoemulsyfikacja zaćmy u psa jest skomplikowanym zabiegiem, który wymaga odpowiednich umiejętności, wiedzy i doświadczenia lekarza operującego. Leczenie zaćmy u psa jest długim i żmudnym procesem, który wymaga wykonania dużej ilości badań i wykorzystania specjalistycznej aparatury medycznej podczas fakoemulsyfikacji. Zabieg może być wykonany tylko w specjalistycznie wyposażonej przychodni, w pełnej narkozie. Wszystkie te czynniki wpływają na cenę operacji zaćmy u psa, która może wahać się w granicach od 4000 do 5000 złotych. Fakoemulsyfikacja zaćmy u psa jest kosztownym zabiegiem, ale może uratować psa od utraty wzroku i poprawić jego komfort życia.
Przeciwwskazania do wykonania fakoemulsyfikacji zaćmy u psa
Zabiegi medyczne, a zwłaszcza operacje chirurgiczne nie zawsze mogą być wykonane u każdego pacjenta. W przypadku fakoemulsyfikacji zaćmy u psa również występuje szereg przeciwwskazań, przez które zabieg może zagrażać życiu psa. Fakoemulsyfikacja przeprowadzana jest w znieczuleniu ogólnym, pies poddany jest działaniu narkozy. Zaawansowany wiek nie musi jest bezwzględnym przeciwskazaniem do fakoemulsyfikacji, jakkolwiek pacjent geriatryczny, wymaga jeszcze szerszego wachlarza badań przed potencjalnym zabiegiem. Fakoemulsyfikacja może być również przeciwskazana u psów, którym towarzyszą inne choroby oczu, takie jak zespół suchego oka, głębokie powikłane wrzody rogówki, jaskra lub zwyrodnienie siatkówki. Leczenie zaćmy w postaci operacji oczu psa nie jest konieczne w każdym przypadku. Czasem zdarza się, że zaćma jest na tyle mało zaawansowana, że nie wpływa na jakość życia, a korzyści płynące z zabiegu fakoemulsyfikacji nie przeważają ryzyka związanego z zabiegiem.