UL. GORLICKA 64/3U, WROCŁAW TEL: (71) 79 39 334 | (+48) 668 156 175
UL. DASZYŃSKIEGO 6, SYCÓW TEL: (+48) 790 706 704

Najczęściej spotykane pasożyty u psa

Pasożyty to organizmy bytujące wewnątrz swego żywiciela bądź na jego powierzchni, żerujące na nim i powodujące tym samym straty dla jego zdrowia. Stanowią one zagrożenie dla każdego psa, dlatego odpowiedzialni opiekunowie tych zwierząt powinni zapoznać się z podstawowymi informacjami na temat ich objawów. Jakie wyróżniamy najczęściej spotykane pasożyty u psa?

Podział pasożytów u psów

Stopień ryzyka zarażenia pasożytami uzależniony jest od złożonych czynników, wśród których można wymienić kondycję zdrowotną zwierzęcia, jego wieku, sposobu żywienia oraz warunków bytowych. Niezależnie jednak od tych kwestii, każdy pies jest nimi zagrożony – bez względu na jego wiek i to, czy przebywa on w domu, czy może na zewnątrz. Wyróżnia się przy tym dwa główne rodzaje pasożytów u psów.

Zewnętrzne pasożyty u psów

Zewnętrzne pasożyty u psów mogą występować powszechnie – nierzadko są przy tym przenosicielami różnych chorób pasożytniczych czy zakaźnych. Co ważne, mogą być one groźne również dla człowieka, dlatego warto chronić zwierzęta przed nimi nie tylko dla dobra samych pupili, ale i dla naszego bezpieczeństwa. Ponadto, wskutek pojawienia się pasożytów zewnętrznych może nastąpić inwazja innych pasożytów u psa: wewnętrznych. Najczęściej dochodzi do tego z powodu pcheł, gdyż są one zdolne do przenoszenia stadiów larwalnych psiego tasiemca.

Pasożyty zewnętrzne u psów to między innymi stawonogi, takie jak kleszcze, nużeńce czy świerzbowce, a także owady: pchły, wszy oraz wszoły, meszki i muchówki.

Należy zaznaczyć, że zewnętrzne pasożyty u psa stanowią poważne zagrożenie, gdyż mogą one:

  • prowadzić do uszkodzeń skóry,
  • wywoływać patologiczną reakcję układu odpornościowego,
  • przenosić patogeny,
  • mieć charakter zoonotyczny bądź przenosić zakażenia zoonotyczne, to znaczy odzwierzęce.

Wewnętrzne pasożyty u psów

Jeśli chodzi o wewnętrzne pasożyty u psów, to zarażają się nimi już szczenięta w życiu płodowym – wynika to z przenikania stadiów larwalnych glist przez łożysko od suki. W późniejszych etapach życia zwierzęcia również istnieje ryzyko zarażenia się. Może mieć to miejsce za pośrednictwem stadiów larwalnych pasożytów – mogą się one znajdować w surowym mięsie bądź tkankach drobnych zwierząt, to znaczy ptaków czy gryzoni, które zostaną schwytane przez psa. Co więcej, zdarza się to także poprzez inwazyjne formy znajdujące się w glebie: jaja glist, tęgoryjców czy włosogłówki.

Pasożyty wewnętrzne u psa można podzielić przede wszystkim na te bytujące w przewodzie pokarmowym żywiciela – wśród nich wymienia się glisty, tasiemce, włosogłówki, tęgoryjce – oraz atakujące inne narządy wewnętrzne: nicienie skórne, płucne i sercowe.

Pasożyty u psa – objawy ogólne

Pasożyty żywią się organizmem nosiciela, dlatego wpływają negatywnie na wszystkie układy w ciele pupila. Zanim przejdziemy do szczegółowego omawiania objawów występujących przy zakażeniu konkretnymi pasożytami u psa, chcielibyśmy przedstawić ogólną listę objawów, które wskazują na ich występowanie. W przypadku pasożytów wewnętrznych, typowymi objawami jest biegunka oraz wymioty. Z kolei na zaawansowane stadium choroby pasożytniczej wskazują poruszające się larwy lub dorosłe osobniki w odchodach czy wymiotach. Problem pasożytów u psów może objawiać się jednak także w dość niespecyficzny sposób.

Możliwe objawy pasożytów u psa to:

  • biegunka – często na zmianę z zaparciami,
  • pocieranie odbytem o podłoże – tak zwane saneczkowanie,
  • wymioty,
  • wzdęcia,
  • kaszel,
  • niedokrwistość,
  • spadek masy ciała, nawet pomimo dużego apetytu,
  • matowa i nastroszona sierść,
  • podrażnienia skóry,
  • niepokój, otępienie i apatia, nadpobudliwość czy drgawki.

Najczęstsze zewnętrzne pasożyty u psa – rozpoznanie i zwalczanie

Zewnętrzne pasożyty u psa stanowią zagrożenie dla jego zdrowia z uwagi na fakt, że powodowane przez pasożyty uszkodzenia skóry mogą prowadzić do wtórnych zakażeń grzybiczych czy bakteryjnych, jak i zapalenia skóry. Co więcej, kontakt z ich śliną może prowadzić do wystąpienia reakcji alergicznych, a przenoszone przez nie patogeny mogą wywoływać poważne choroby. Ważne jest także to, iż te pasożyty mogą przenosić choroby również na właścicieli zwierząt. Poniżej przedstawiamy najczęściej spotykane zewnętrzne pasożyty u psa.

Pchły

Pchły to bezskrzydłe, bocznie spłaszczone owady ssące krew. Na żywicielu można znaleźć ich stadia dorosłe, natomiast stadia pośrednie, to znaczy jaja, larwy czy poczwarki, znajdują się przede wszystkim w środowisku: na kanapie czy dywanie. Ugryzienie pchły jest nie tylko bolesne, ale i powoduje silny świąd. O ile u zwierząt bez alergii objawy mogą być słabo nasilone i objawiać się sporadycznym drapaniem, u psów, u których powstaje reakcja immunologiczna z powodu kontaktu ze śliną pcheł pojawia się m.in. świąd czy wyłysienia. W przypadku silnej inwazji można zaobserwować wygryzanie i samookaleczanie, jak i silne zapalenie skóry.

Pchły u psa można stwierdzić poprzez wyczesywanie zwierzęcia. Jeśli nie są one widoczne, na powierzchni ciała lub wyczesywanej sierści można za to zobaczyć ich odchody. Niekiedy jednak trudno jest stwierdzić obecność pcheł u psa, u którego występują objawy klinicznego alergicznego pchlego zapalenia skóry. Terapia obejmuje wykorzystanie środka przeciwko pasożytom zewnętrznym.

Kleszcze

Kleszcze to pasożyty odżywiające się krwią – żerują one cały rok, aczkolwiek szczyt ich aktywności w Europie centralnej przypada w okresie od marca do czerwca i od sierpnia do listopada. Mogą się one znajdować na całej powierzchni ciała psa, ale atakują przede wszystkim nieowłosione powierzchnie o cienkiej skórze: uszy, pachy, okolice pyska, przestrzenie międzypalcowe i okolice okołoodbytowe. Kleszcze mogą przenosić bakterie, wirusy, nicienie oraz pierwotniaki, które zagrażają nie tylko zwierzętom, ale i ich opiekunom.

Zauważone kleszcze powinny zostać niezwłocznie usunięte. Profilaktyka obejmuje regularne sprawdzanie obecności tych pasożytów u psa (w szczególności po odbytym spacerze) oraz stosowanie specjalnych preparatów dostępnych u weterynarza.

Świerzb drążący

Świerzb drążący najczęściej występuje u bezdomnych psów. Przenosi się on z zarażonego zwierzęcia na nowego żywiciela poprzez bezpośredni lub pośredni kontakt. Zwykle występuje na uszach, pysku, stawach skokowych i łokciach, ale w ciężkich przypadkach może obejmować całe ciało. Początkowe stadia objawiają się rumieniami z grudkami, aby w ich miejsce powstały strupy i wyłysienia. Towarzyszy temu silny świąd. To choroba bardzo zaraźliwa – psy w trakcie leczenia powinny być izolowane od innych zwierząt. Leczenie może odbywać się przy pomocy różnych metod, o których decyduje weterynarz.

Świerzb uszny

Świerzbowiec uszny podrażnia przewody słuchowe, pasożytując na powierzchni skóry. Jest on widoczny pod postacią białych kropek w zewnętrznym przewodzie słuchowym. Objawia się on występowaniem brązowej, woskowej wydzieliny w uszach psa. Może być leczony przy pomocy miejscowego stosowania kropli dousznych bądź innych preparatów wskazanych przez weterynarza.

Najczęstsze wewnętrzne pasożyty u psa – rozpoznanie i zwalczanie

Można wyróżnić wiele rodzajów robaków, które mogą zarażać psy. Ich podział uwzględnia robaki jelitowe, takie jak glisty, tasiemce, włosogłówki i tęgoryjce, jak i robaki pozajelitowe: robaki sercowe czy nicienie. Na stopień ich niebezpieczeństwa wpływa powszechność występowania, patogenne oddziaływanie na żywiciela, a także potencjał zoonotyczny. Poniżej przedstawiamy najczęściej występujące wewnętrzne pasożyty u psa.

Glisty

Psia glista bytuje w jelicie cienkim zwierzęcia i cechuje się dużą zaraźliwością – może ona wystąpić zarówno u szczeniąt, jak i starszych osobników. Do zakażenia dochodzi m.in. wskutek spożycia inwazyjnych jaj lub niedogotowanego mięsa z larwami. W przypadku 2-3 tygodniowych szczeniąt, dojrzałe glisty mogą powodować zaburzenia trawienia wskutek nieprawidłowego wchłaniania składników odżywczych z pokarmu. Co więcej, pasożyty te wydzielają toksyny, przez co mogą powodować uszkodzenia jelit i pojawienie się kolejnych objawów ze strony układu nerwowego. 

Psia glista objawia się m.in. kaszlem, biegunką, zaparciami, wymiotami, saneczkowaniem i świądem w okolicy odbytu, jak i wylizywaniem tej części. Co więcej, niepokojącym sygnałem jest brak lub nadmierny apetyt, wychudzenie, zła kondycja sierści, a w przypadku szczeniąt – zaburzenia rozwoju i wzrostu. Najlepszą formą profilaktyki jest regularne stosowanie preparatów odrobaczających. Leczenie polega natomiast na kuracji mającej uśmiercić pasożyta.

Tasiemce

Tasiemiec u psa może pojawić się m.in. jako efekt występowania pasożytów zewnętrznych – pcheł. Cechuje się on charakterystycznymi objawami w postaci występowania członów tasiemca w odchodach psa, świądu w okolicach odbytu, wymiotach czy wychudzenia.

Profilaktyka polega na stosowaniu leków doustnych czy przeciwpchelnych preparatów typu spot-on, a także uważnym nadzorowaniu psa podczas spacerów – pozwoli to uniknąć zarażenia się tasiemcem od gryzoni, królików czy innych zwierząt. A jeśli zauważymy objawy tasiemca u psa, należy udać się z nim do weterynarza w celu zbadania kału. Po wdrożonym leczeniu farmakologicznym konieczne jest ponowne zbadanie próbki kału, aby potwierdzić skuteczność podjętego działania.

Tęgoryjce

Wewnętrzne pasożyty u psa, takie jak tęgoryjce, mogą przedostać się do organizmu zwierzęcia, kiedy będzie ono kopać w ziemi, jeść pokarm z podłogi, wylizywać brudną sierść po zabawie z innymi psami czy bawić się patykiem – właśnie wtedy możliwe jest przypadkowe połknięcie larw bądź jaj tęgoryjca. Możliwe jest także zarażenie poprzez kontakt larw ze skórą psa i picie mleka zarobaczonej matki.

Wśród objawów klinicznych najczęściej wymienia się biegunkę, utratę masy ciała oraz niedokrwistość, ale można wskazać też inne niepokojące sygnały: krew w odchodach, reakcje alergiczne, a nawet uszkodzenie śluzówki jelita czy krwotok wewnętrzny. Leczenie odbywa się poprzez podawanie środków odrobaczających wskazanych przez weterynarza.

Włosogłówki

Włosogłówka u psa to rodzaj nicienia żerującego w jelicie grubym. Do zarażenia dochodzi w wyniku przypadkowego połknięcia inwazyjnego jaja. Wśród objawów wymienia się zaparcia na przemian z biegunkami – często śluzowatymi z domieszką krwi. Ciężkie zarobaczenie objawia się zapaleniem jelita grubego, niedokrwistością czy anemią. U młodych zwierząt dochodzi do zahamowania wzrostu.

Co ważne, pasożyty te wykazują mniejszą wrażliwość na substancje czynne w lekach. Właśnie dlatego leczenie włosogłówki u psa opiera się na odrobaczaniu przez trzy dni przy pomocy specjalnych medykamentów.

Pasożyty u psa - podsumowanie

Leczenie choroby pasożytniczej u psa poprzedzone jest diagnostyką – niezbędne jest przeprowadzenie odpowiednich badań, aby rozpoznać źródło problemu. Ważny jest przy tym również wywiad. Procedura leczenia opiera się na likwidacji inwazji pasożytów przy użyciu specjalnych preparatów czy medykamentów. Co istotne, niekiedy po ich usunięciu konieczne jest wprowadzenie terapii, która naprawi szkody powstałe w wyniku zarobaczenia.

Profilaktyka polega natomiast na regularnym stosowaniu preparatów zalecanych przez weterynarza. Specjalista pomoże dobrać lek najlepszy dla naszego pupila. Należy przy tym zaznaczyć, że nie zaleca się korzystania z preparatów dostępnych w sklepach zoologicznych – ich działanie kliniczne nie zawsze jest potwierdzone.

Komentarze